ԱՂՎԵՍԸ ԵՎ ՆԱՊԱՍՏԱԿԸ
Աղվեսը գնաց նապաստակի մոտ և խնդրեց, որ միասին ապրեն, ինքը մենակության մեջ տանջվում է, համ էլ երկուսով հեշտ կլինի:
Նապաստակը, չնայած ծանոթ էր աղվեսի բնավորությանը, բայց տեսնելով նրա խղճահար վիճակը՝ համաձայնվեց: Երկուսով համատեղ նոր կացարան կառուցեցին և առոք-փառոք ապրում էին, ճաշակում բնության վայելքները: Աղվեսը միս էր բերում, նապաստակը՝ խոտ: Սա աղվեսին դուր չեկավ և նա պահանջեց, որ գործընկերն էլ միս բերի:
-Ախր, ես մսակեր չեմ, որս անել էլ չգիտեմ,- նեղացավ նապաստակը:
-Դեմ որ մսակեր չես, գոնե, հարևան այգուց խաղող և այլ մրգեր բեր,- պահանջեց աղվեսը:
-Կյանքումս գողություն չեմ արել, ինչպե՞ս կարող եմ ուրիշի ստեղծածին աչք դնել,- ընդդիմացավ նապաստակը:
-Ինչպես երևում է, դու բանի պիտանի չես: Շլդիկ ես, հերիք չի, աչքերդ էլ բաց ես քնում, առջևի ոտքերդ էլ կարճ են: Միս ու միրգ բերելուց էլ անամոթաբար հրաժարվում ես, կորիր աչքիցս, դուրս իմ տանից, այլևս քո կեղտոտ մռութը տեսնել չեմ ուզում,- վրա տվեց աղվեսը:
-Բայց չէ՞ որ տունը միասին ենք կառուցել, ինչու՞ ես ամեն ինչից զրկում,- ասաց նապաստակը:
-Ա՜խ դու շլդիկ, անպիտան արարած, դեռ հակաճառու՞մ ես, պետք է ուրախ լինես, որ չեմ սպանում, ողջ-առողջ բաց եմ թողնում,- աղվեսը ժանիքները ցուցադրելով վռնդեց նապաստակին:
Առակս ուսուցանում է, որ ազնիվ մարդը չի կարող ապրել և աշխատել խարդախ, գող ու ավազակ մարդու հետ:
2003
Առակներ
Ասացող՝
Նապոլեոն Մկրտչյան
Գրառող՝
Թամար Հայրապետյան
Վայր/ֆոնդ՝
Գորիս