top of page
ՆԱԽԿԻՆ ՀՅՈՒՍՆ
Ավալի այամեն դուլգյարը հինչ-որ տաշել ըլալ, տաշեղը ոսկի ըլալ տեռնալ, ըրուգունը հըվաքել ըլալ փեշկը տանել տոն ածել սանդուղը: Մըն օր տաշեղը փեշկումը քինիլիս Քրիստոս ջըհում ա, թա` ո´ւստա, էդ հի՞նչ ա, թա` դե ըսկի´, տաշեղ ա, տանում ըմ տընիք կրակեն էրիք: Թա` չէ´, ախեր տաշեղու մնան չի, թա` չէ´, տաշեղ ա: Քրիստոս թա` բա´լում, դե որ տու ինձ խաբալ ըս, քու խեր-բարաքյաթդ լհա տաշեղումը մնա` անիս-անիս, տերտակ նստիս: Ուստան կյալիս ա տոն, սանդուղը պենում, որ ոսկեն ածե, տեսնում ա տաշեղ ա: Մհեգ էդ օրաց տեսն ա տյուլգարեն աչքը լհանեն կընի տըշեղեն երան, ինքն ակ քիշեր-ցերեկ կանե, hամա դե ոչ մաղեն տակեն կընի, ոչ մաղեն կըլխեն:
1908
Ավանդազրույցներ
Ասացող՝
անհայտ
Գրառող՝
Արքայիկ
Վայր/ֆոնդ՝
Կապան, Ազգագրական հանդես, XVIII, № 2, էջ 108:
bottom of page