Սյունիքի ՈՆՄԺ
Syunik ICH

Առչն ու աղվեսը հընգերացան, մին օրավար հող վեկալան, որ ինչ ա ուրանց էլ արտ ինի, վար ու ցանքս ինի: Ամման ինչը տեղը-տեղին էր. սերմնացու էլ ճարան, արտն էլ վարեցին, սերմը հողը քցեցին: ԼDվ էր, կDրունքն էլ անձրևային էր, արտը փDռթDմիշ իլավ, պըրցրացավ, տDռDվ մարթաբոյ:

Եկավ հնձիլի վախտի: Արչը թա` աղվե´ս ախպեր, քինանք արտը հընձենք, աղվեսն էլ թա` հալա վախտը չի, հալա խակ ա: Վերչը առչը համոզեց աղվեսին, քինDցին, կըպան վDրի տակիցը, խելք հընձեցին, համա որ շոքը շատ նեղավ, առչ ախպէս տառավ թա. – Կուճի´ ախպեր, շոք ա, տու լղար-մըղար էս, համ էլ ոննաթիթև, կուլեն վե կալ վազ տու ճըրի, ես համ քու տեղակ, հա´մ էլ իմ տեղակ կըհնձեմ, մենDկ վռազ քինD, վռազ եկ:

Քուն ինչ հուզեր, աշկի լիս: Աղվեսը կուլեն առավ, քինDց: Հըսավ DխպBւրին, վր ընգավ, մին դոյընջան ճBւր խմեց, թեք ընգավ` մին քիչ դինջանա, քունը տարավ:

Օրը չեշտ տDռDվ, աղվեսը կար ոչ, եկավ քսօրահացի վախտը, աղվեսը կար ոչ: Առչը հա´մ սոված էր, հա´մ ծարավ: Նստավ մին պատառ հաց կերավ, համա ծարավ էր, թիքեն կոլ չէր քինըմ: Ճարը կըտրված, աշկը աղվեսի ճընապին, էլի ըսկսեց հընձիլը: Վերչը աղվեսը իրևաց:

Առչը թընթորաց. – Ա´ տնաշեն, բա քեզ ասեցի ոչ` վռազ քինա, վռազ եկ, ախըր ծարավ սատկեցի է, կոնե մհի մի քիչ թDյդի եկ:

Աղվեսը ուզավ անդըմնին թայդի քըցի, բBւդBւրմիշ իլավ, կուլեն վե ընգավ կոտըրվեց:

- Վա~յ, քու վիզը կոտրվեր, հա~, - կBռDց արչը:

Աղվեսն էլ թա. – Ա´րչ ախպեր, ես ինչ անեմ, հարիր անգամ աս ել եմ` վռազիլ մի, վռազ կոռծի ախըրն էս ա...